Podstępny geniusz papieskiego systemu watykańskiego

Richard Bennett

W obliczu rzekomych katastrofalnych skutków globalnego ocieplenia Watykan wezwał narody świata do rewolucji etycznej i ekonomicznej. Podkreśla on, że zniszczenie ekosystemu na świecie wymaga zmiany stylu życia i konsumpcji energii, aby zapobiec bezprecedensowemu zniszczeniu planety przed końcem wieku. To jest tylko ostatni przykład z nieustannej fali nakazów, jakie Watykan daje ludziom na całym świecie. Problem wtrącania się Watykanu w sprawy narodów świata stał się takim faktem, że jest już rzadko poruszany. Nadszedł jednak czas, kiedy ujawnienie systemu Watykańskiego stało się niezbędne.

Rzeczywiście, świat jest całkowicie zachwycony Franciszkiem. W telewizji, radio, Internecie, serwisach informacyjnych lub filmach z YouTube, Franciszek jest przedstawiany jako sympatyczny bohater dnia. To, czego większość ludzi nie potrafi właściwie ocenić to podium, z którego Franciszek przemawia. Jorge Mario Bergoglio z Argentyny bez papieskiego podium, byłoby nieznany większości ludziom na świecie. System papieski jako monolityczny, instytucjonalny, system religijny, a jednak wyglądający przyjaźnie i zachęcająco nie ma sobie równych na całym świecie. Papiestwo ma ogromne bogactwo, władzę na całym świecie i dyktuje swoją wiarę milionom.1 Jako jedna z największych organizacji na Ziemi, pokazuje wspaniałe umiejętności w promowaniu swojego podstawowego przesłania poprzez wiele różnorodnych przedsięwzięć.

Jednakże system papieski jest przede wszystkim elitarną, biurokratyczną maszyną. Jest tak potężny, że nawet sam papież musi się podporządkować jego rządom, lub ponieść konsekwencje. Przykładem tego jest zabójstwo papieża Jana Pawła I (Albino Luciani) we wrześniu 1978 roku, zaledwie trzydzieści trzy dni po wyborach.2 W tamtym czasie Katolicki serwis informacyjny Zenit poinformował, że kardynał Ratzinger powiedział: „Jego śmierć była zupełnie nieoczekiwana. Jan Paweł I wydawał się cieszyć dobrym zdrowiem”. Ratzinger musiał również wiedzieć o nietypowych zgonach innych papieży. Na przykład lista zamordowanych papieży zawiera takie osoby jak: Stefan VII (896-897) uduszony; Stefan IX (939-942) okaleczony; Jan XII (955-964) zamordowany; Benedykt VI (973-974) uduszony; Jan XIV (983-984) zagłodzony na śmierć; Grzegorz V (996-999) otruty; Klemens II (1046-1047) otruty; Damazy II (1048) zamordowany, a papież Pius XI (1939) przypuszczalnie zamordowany. Później w 2013 roku Ratzinger – wówczas papież Benedykt XVI – wyglądał na zmuszonego do dymisji.

Przegląd historii papieskiego systemu

Podczas IV i V wieku, kiedy wielkie prześladowania chrześcijan się skończyły, a Konstantyn uczynił chrześcijaństwo religią Imperium Rzymskiego, Ewangelia została złagodzona, aby pomieścić pogańskie praktyki i gnostyckie spekulacje. Prawdziwy kult Boga i wewnętrzneprzekonanie Ducha Świętego zostało stopniowo zastąpione duchem światowości. Pogańskie praktyki kultowe zostały zasymilowane w to, co nazywano Kościołem, który stał się jedynie zewnętrzną, rytualną formą chrześcijaństwa obcą Pismu i pozbawioną autentycznego duchowego życia i doświadczenia. Historia Vaudois, Paulicjańskich kościołów, a później Waldensów, pokazuje, że to, co nazywało się „Kościołem” coraz bardziej oddzielało się od prawdziwej biblijnej wiary. Jako taki, stawał się złośliwym prześladowcą każdego, kto stał za prawdami objawionymi w Nowym Testamencie.

Od początku czasów Nowego Testamentu Ewangelia przynosiła wewnętrzną jedność wierzących. Jednak zastąpienie Ewangelii obrzędowością stworzyło jedynie zewnętrzną, widzialną jedność dla zinstytucjonalizowanego systemu. Błędny podział duchowieństwo-świeccy zrodził wschodzący kapłańsko-biskupi autorytarny porządek parafialnych rządów. To dalej dewoluowało do ustalonej hierarchii duchownych rządzących Bożym stadem. Pod koniec V wieku ci tak zwani „kapłani” zostali domniemanymi pośrednikami między Bogiem a człowiekiem. Ci ludzie zastąpili wcześniejszych pastorów Ewangelii, którzy po prostu wykładali Pismo. Kościół nie był już wspólnotą wierzących w Chrystusie Jezusie zjednoczonych przez Ewangelię. Raczej w przeważającej części stał się szybko systemem zdominowanym przez hierarchię biskupów i starszych.3

Wzrost potęgi tego rozwijającego się systemu religijnego był możliwe dzięki kilku głównym czynnikom w sferze władzy cywilnej. W 330 r. n.e. cesarz Konstantyn przeniósł stolicę Cesarstwa Rzymskiego z Rzymu do Konstantynopola. Próżnia potęgi pozostawiona przez tęzmianę otworzyła przyczółek dla tego rozwijającego się systemu religijnego i pozwoliła osiągnąć większą władzę cywilną. Po drugie, najazdy barbarzyńców z Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego stworzyły przytłaczający chaos, szczególnie w samym Rzymie. Przedsiębiorczy religijni ludzie nie pozwolili, aby te kryzysy poszły na marne i używali ich, aby budować krok po kroku powstającąstrukturę, która miała przerodzić się w system papieski Świętego Cesarstwa Rzymskiego.

Ponadto, poprzez religijną asymilację barbarzyńców, biskup Rzymu coraz bardziej ugruntował swoją pozycję głównej jednoczącej siły, która utrzymywała razem skorumpowane i zniszczone społeczeństwo. Tak więc, wraz z rozpadają się, zagubioną ruiną Imperium zachodniego Cesarstwa, system Watykanu pojawił się triumfalnie i zaczął przywłaszczać sobie prerogatywy Cezarów. Ponadto zapewnił sobie pozycję posiadającego władzę polityczną nad wszystkimi władcami, premierami i królami świata i głównego duchowego autorytetu niepoddanemu żadnemu z nich. Była to dla Świętego Cesarstwa Rzymskiego jedna z głównych bitew na przestrzeni wieków. Chociaż reformacja XVI wieku ostatecznie pozbawiła Watykan jego statusu na arenie cywilnej, to do dziś Watykan nie porzucił chęci rządzenia światem duchowo i materialnie.

Początek sakramentalizmu

Począwszy od V wieku, poprzez kilka kolejnych stuleci system papieski przyjmował nowe plemiona barbarzyńców – które chciały stać się chrześcijańskie – tak jakby były nienawrócone. Nie było żadnego wezwania do pokuty i wiary dlatego, że prawdziwa Ewangelia zbawienia przez łaskę, przez samą wiarę w Chrystusa była odrzucana przez wieki przez światowy system religijny. System papieski po prostu chrzcił ludzi z tych barbarzyńskich plemion w to, co nazwano kościołem, a ich nazwiska były wpisywane w ich rejestrach. To stoi w całkowitej sprzeczności z Pismem Świętym, w którym istnieje podstawowe połączenie między Duchem Świętym i Słowem Bożym, a nie między fizyczną wodą i łaską. Narodzenie na nowo, dokonuje się jak widać w Nowym Testamencie przez Ducha Świętego poprzez działanie Słowa Bożego. Dlatego więc 1 Piotra 1,23 mówi, „jako odrodzeni nie z nasienia skazitelnego, ale nieskazitelnego, przez Słowo Boże, które żyje i trwa.” Niemniej jednak, nauczanie papieskie rzekomego odrodzenia przez wodę chrztu, które rozpoczęło się w tym czasie, trwa nadal w tym systemie, aż do dzisiaj. Obecny papieski Kodeks Prawa Kanonicznego, kanon 849 mówi:

„Chrzest, brama sakramentów, konieczny do zbawienia przez rzeczywiste lub zamierzone przyjęcie, który uwalnia ludzi od grzechów, odradza ich jako dzieci Boże i przez upodobnienie do Chrystusa niezniszczalnym charakterem włącza ich do Kościoła, jest ważnie udzielany jedynie przez obmycie w prawdziwej wodzie z zastosowaniem koniecznej formy słownej”.

Tak więc co najmniej od V wieku mężczyźni nazywani kapłanami rzekomo byli pośrednikami między Bogiem a ludźmi.

Jednak w Piśmie, przed świętym Bogiem, jesteśmy zbawieni tylko przez łaskę Bożą. Słowa Pisma są jasne w Efezjan 2,8-9: „Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar; nie z uczynków, aby się kto nie chlubił”. Efezjan 2,7 mówi, że Bóg pokazuje bogactwo swojej łaski w swojej dobroci wobec nas w Chrystusie Jezusie „aby okazać w przyszłych wiekach nadzwyczajne bogactwo łaski swojej w dobroci wobec nas w Chrystusie Jezusie.” Sednem Bożej łaski jest to, że to On sam zbawia.

System papieski próbując naśladować zbawczą łaskę, zaczął twierdzić od końca V wieku, że sakramenty są konieczne do zbawienia. Minęło wiele wieków, zanim ten sakramentalny w pełni rozwinął się do dzisiejszych siedmiu sakramentów. Jak czytamy w jego oficjalnym nauczaniu: „Kościół naucza, że dla wierzących sakramenty Nowego Przymierza są konieczne do zbawienia”.4 Taki jest kierunek nauczania systemu papieskiego. Dlatego w niedzielę 3 maja 2015 roku Franciszek ściśle przestrzegał kierunku nauczania Watykanu w sprawie sakramentów. Powiedział:

„Jezus jest krzewem winnym, a dzięki Niemu… jesteśmy latoroślami. Dzięki tej przypowieści Jezus chce, byśmy zrozumieli, jak ważne jest bycie w jedności z Nim. Otrzymaliśmy dar nowego życia przez wszczepienie przez chrzest w Chrystusa i możemy mieć z Chrystusem życiodajną komunię. Musimy pozostać wierni chrztowi i wzrastać w przyjaźni z Bogiem przez modlitwę, słuchanie i posłuszeństwo Jego Słowu, czytaniu Ewangelii, uczestnictwo w sakramentach, zwłaszcza Eucharystii i Pojednania …”5

Ustanowienie systemu z papieżem jako przywódcą

Cesarz Justynian I Wielki (527-565) był osobą najważniejszą osobą, która ustanowiła biskupa Rzymu przywódcą tego systemu religijnego. Zrobił to w sposób formalno-prawny przez wydanie czysto religijnych edyktów i przepisów za pomocą prawa cywilnego. Historyk Le Roy Edwin Froom pisze, próbując podsumować to, co się wydarzyło:

„Trzecim wielkim osiągnięciem Justyniana było uregulowanie spraw kościelnych i teologicznych ukoronowane przez cesarski dekret, który ustanawiał biskupa Rzymu 'głową wszystkich świętych kościołów’, tworząc tym samym podstawę prawną do papieskiego zwierzchnictwa w kościele”.6

Dekret cesarza Justyniana nie stworzył urzędu papieża. Raczej stworzył podstawę prawną do objęcia władzy przez biskupa Rzymu. Cesarz chciał powstrzymać upadek imperium. W ten sposób została narzucona jedność kościoła. W związku z tym biskup Rzymu stał się głową kościoła Imperium. Dawniej, jedność kościelna przychodziła przez perswazję moralną Ewangelii i Pisma Świętego, aby zmieniać osoby, które następnie byłyby solą i światłem w swoich społeczeństwach. Tak więc w VIII wieku władza świecka weszła w zasięg ręki papiestwa. Rosła też niemoralność życia, zarówno tych, którzy doprowadziili do powstania do systemu i jak i tych, którzy byli pod jego kontrolą. Była ona jakby siłą tego systemu.

Przez narzucenie jedności kościelnej cesarz chciał powstrzymać upadek imperium. W związku z tym biskup Rzymu stał się głową Kościoła Imperium. Dawniej, jedność kościelna następowała przez wiarę w to, że przez Ewangelię i Pismo Święte Bóg może zbawić osoby, które następnie będą solą i światłem w miejscach swojego życia. Tak więc władza świecka była w VIII wieku na wyciągnięcie papieskiej ręki. Podczas gdy rosła potęga „systemu”, zwiększała się też niemoralność życia, zarówno tych, którzy przewodzili systemowi, jak i tych, którzy byli pod jego kontrolą.

Niemoralność, morderstwa i tortury w kościele

Rok 1073 był punktem zwrotnym wielkiej niemoralności. Rygorystyczna dyscyplina teraz stała się normą postępowania papiestwa. Oprócz pożądliwości ciała, umysł papiestwa nadal pożądał całkowitej dominacji, zarówno kościelnej, jak i cywilnej. W tym czasie ród Karola I Wielkiego był zbyt słaby, aby utrzymać w ryzach papieskie ambicje, a papież Grzegorz VII (znany również jako Hildebrand) był bardziej ambitny niż wszyscy, którzy go poprzedzili. Był przekonany, że władza papieża była w rzeczywistości władzą Boga na ziemi i postanowił poddać „stolicy Piotrowej” wszelką władzę i potęgę zarówno duchową, jak i doczesną. Grzegorz VII był właśnie tym, który miał wizję tego, co miało się stać rozległą strukturą systemu papieskiego. Jego największym celem było stać się władcą i sędzią wszystkich przywódców, zarówno w kościelnych, jak i państwowych. Grzegorz VII zrozumiał, że papiestwo musiało uznać siebie za Boga, aby dominować nad sferą doczesną. Pogląd ten, zasilany przez jego potężną ambicję i w połączeniu z ogromnym bogactwem, jakie wówczas posiadał kościół katolicki, sprawił, że stało się to możliwe.

Te sprytne działania zaczęły nawet przynosić owoce podczas panowania samego Grzegorz VII (1073-1085). Papieże Innocenty III (1198-1216) i Bonifacy VIII (1294-1303) nanieśli ostatnie poprawki do panowania duchowego i doczesnego papieskiego systemu. Innocenty III ogłosił krucjatę przeciwko Albigensom i zaoferował wszystkim, którzy chcieliby się w nią zaangażować przebaczenie wszystkich grzechów, czyli dostanie się do nieba bez przechodzenia przez czyściec. To była wojna pełna niewyobrażalnego okrucieństwa. Całe wioski i miasta były całkowicie niszczone, tysiące ludzi było palonych na stosie, podczas gdy inni byli poddawani najbardziej ohydnym torturom. Historia tych straszliwych czynów okrucieństwa i morderstwa są udokumentowane przez wiele źródeł. Papież Bonifacy VIII „był uparty, ambitny, inteligentny, próżny i pozbawiony skrupułów. Wierzył głęboko, że papież był dosłownie wikariuszem Chrystusa na Ziemi i że otrzymał nadzwyczajną potęgę. Każdy, kto mu się sprzeciwiał, sprzeciwiał się Bogu i dlatego z pewnością musiał być zły”.7 Jest on znany z oświadczenia w swojej bulli papieskiej Unum Sanctum: „oznajmiamy, twierdzimy, określamy i ogłaszamy, że posłuszeństwo każdej istoty ludzkiej Biskupowi Rzymskiemu jest konieczne dla osiągnięcia zbawienia”.8

Siedemdziesięciu pięciu papieży jeden po drugim – od papieża Innocentego III do papieża Piusa VII – pochwalało tortury, morderstwa, palenie na stosie i konfiskatę majątku wierzących w przerażających sześciu wiekach Inkwizycji.9 Papiestwo zadawało okrutną śmierć oraz tortury prawdziwie wierzącym ludziom.

Wspaniała Reformacja i pełna wrogości Kontrreformacja

Reformacja XVI wieku przywróciła w znaczny sposób biblijną wiarę, która była nauczana przez Apostołów. Nie tylko wiara biblijna została przywrócona, ale w całej Europie system papieski został zdewastowany. Bohaterami reformacji byli: Luter w Wittenberdze, Erasmus i Colet w Oksfordzie, Bilney, Latimer i Cartwright w Cambridge i Lefevre, i Farel w Paryżu. Ci przywódcy reformacji byli ludźmi bardzo dobrze wyszkolonymi.

Reformacja była chwalebnym duchowym przebudzeniem. Kontrreformacja była podstawową odpowiedzią rzymsko katolickiego systemu dla biblijnej wiary reformatorów. Rozpowszechniała się głównie poprzez polityczny i edukacyjny wpływ zakonu jezuitów. Jezuici doprowadzili w sposób bezkompromisowy i wojowniczy do przywrócenia rzymsko katolickigo systemu do poziomu, który miał przed reformacją. Intencją Jezuitów zarówno wtedy, jak i teraz jest indoktrynacja ludności. Ludzie, którzy nie są zakorzenieni w Biblii, są notorycznie przesądni i służalczy w stosunku do ruchów sentymentalnej religii i mistycyzmu. Jezuicki mistycyzm ma do nich przystęp, ponieważ nie mają fundamentalnego poznania Boga przez Jezusa Chrystusa i Jego Słowa. Takim ludziom dryfującym w duchowej ciemności, rzymsko katolicki system oferuje zarówno duchową władzę papieża, jego widocznych rytuałów, jak i skutecznej psychologicznej pożywki.

W połowie XVII wieku zakonu jezuitów posiadał tysiące członków w całej Europie. Ich misją zarówno wtedy, jak i teraz było podważyć zaufanie do Biblii jako Słowa Bożego i likwidacja skutków reformacji. W ciągu kilku następnych stuleci stali się najpotężniejszą siłą papiestwa niszczącą chrześcijańskie i biblijne zasady i wolności zachodniej kultury. Jezuici mieli silny wpływ polityczny na katolickie monarchie w Europie. Prowadzili oni główne działania kontrreformacji przez cztery wieki poprzez podtrzymywanie autorytetu papieskiego, przywracanie systemu sakramentalnego i rozpowszechnianie zniewalającej wersji rzymskiego mistycyzmu i przesądów wśród wielu narodów, które zostały dotknięte biblijnymi zasadami reformacji. Wiele z tego, co papieski Rzym osiągnął od czasu reformacji do czasów współczesnych, zostało osiągnięte dzięki planowaniu, strategii i fanatycznemu oddaniu jezuitów.

Papiestwo promuje własny system kulturowy

Pojęcie „wspólnego dobra” jest integralną częścią katolickiej nauki społecznej. Definiuje ona „wspólne dobro” w następujący sposób:

„Wspólne dobro nie polega na prostej sumie poszczególnych towarów każdego podmiotu społecznego. Przedmioty należące do wszystkich i do każdego człowieka są i pozostają „wspólne”, ponieważ są niepodzielne i dlatego, że tylko razem jest możliwe, aby je osiągnąć, należy zwiększyć je i chronić jego skuteczność… Wspólne dobro w rzeczywistości może być rozumiane jako społeczny i społecznościowy wymiar dobra moralnego”.10

W myśl tej definicji wszystkie własności, bogactwo, i wszystkie dobra nie są w pełni własnością prywatną. Możemy przeczytać gdzie indziej, że własność prywatna i wszystkie towary zawsze podlegają regulacji tak, żeby „wspólne dobro” było równo rozdysponowane.11Ponadto, ich obecny Katechizm stwierdza:

„Do państwa należy obrona i popieranie dobra wspólnego społeczności cywilnej. Dobro wspólne całej rodziny ludzkiej domaga się organizacji o charakterze międzynarodowym”.12

Ten system chce zdobywać coraz większe znaczenie w świeckich środowiskach politycznych, gospodarczych i społecznych przez dopasowanie się do aktualnych trendów socjalistycznych. Katolicka nauka społeczna ma na celu marksistowski rodzaj kolektywizmu, w którym każdy ma równą część „wspólnego dobra”. Oparta jest ona na tak zwanych domniemanych ludzkich prawach i ludzkiej godności. Ta koncepcja uczy ludzi, że zależą od rządu cywilnego, a nie że powinni brać odpowiedzialność za własne życie i wybory, tak jak tego uczy Biblia. Biblia nigdzie nie zachęca wierzących, by uzależniali się od rządu, jeżeli chodzi o swoje utrzymanie, ale raczej mają tego oczekiwać od Boga, który zapewni utrzymanie swoim dzieciom.13 Jeżeli jednak Biblia stanie się nieistotna 14, a Ewangelia zostanie wypaczona, to kościół katolicki po raz kolejny ma szansę stać się międzynarodowym autorytetem moralnym, którym jest – jak sam twierdzi – w krajach katolickich.

Podsumowanie – wnioski, jakie należy wyciągnąć

Papieski system powstał pod władzą Imperium Cesarstwa Rzymskiego i przetrwał jego upadek. W 537 roku Justynian dał podstawę prawną do zdobycia przez niego władzy cywilnej, którą zdobył w przeciągu najbliższych dziesięciu wieków. Jego świecka władza została ukrócona poprzez odzyskanie Biblii i Ewangelii podczas reformacji XVI wieku. Taka sytuacja została również utrzymana dzięki purytanom z XVII i XVIII wieku. Niemniej jednak papieski system przeżył upadek Świętego Cesarstwa Rzymskiego, aby stać się „suwerennym narodem” w XX wieku, a teraz utrzymuje się jako główny gracz pod względem władzy w obecnym stuleciu. Franciszek obecnie jest widzialną głową Kościoła rzymskiego, ale system papieski jest nadal potęgą stojącą za jego tronem. System papieski nie jest niczym innym niż szatańską podróbką prawdziwego chrześcijańskiego Kościoła. Rzeczywiście, jest to „tajemna moc nieprawości”.15 Wynikiem jej działania na przestrzeni wieków są „podstępne oszustwa” systemu. Takie odstępstwo jest znakiem hipokryzji i fałszu. Apostatyczny system papieski ma na celu, jeżeli to możliwe oszukanie nawet i wybranych, podczas gdy na zewnątrz stara się sprawiać wrażenie sprawiedliwego i świętego.

Prawdziwy Kościół jest jedną z wielkich tajemnic objawionych przez Boga, która ma swój pełny wyraz w Nowym Testamencie jako ciało Pana Jezusa Chrystusa.16 Prawdziwe chrześcijaństwo skupia się na osobie Jezusa Chrystusa, a nie na politycznym i kościelnym systemie.17

Jak patrzymy na moc, mądrość i dobroć Ojca niebieskiego, widzimy także moc, mądrość i dobroć Pana Jezusa Chrystusa, bo jako pośrednik, ma też w sobie charakter i atrybuty Boże. Pan Jezus Chrystus sam jedna nas z Bogiem, przez całkowite prawne zadośćuczynienie za nasz grzech przez swoją zastępczą śmierć dokonaną na krzyżu.

Nie ma absolutnie żadnego system kościelnego, który może odkupić duszę poprzez rytualne, czy sakramentalne działania, lub w jakikolwiek inny sposób. Nie możemy usprawiedliwić się przed Bogiem przez religijne uczynki, które zawsze są nacechowane niedoskonałością wykonania i skażone przez samolubne motywy. Dusza nie będzie miała pokoju z Bogiem, gdy stara się zbawić w jakikolwiek sposób, jakiego Bóg nie akceptuje. Tylko przebłagalna ofiara Pana Jezusa Chrystusa, w której przelał krew w naszym imieniu, spełnia wymagania całkowicie Świętego Boga i Jego doskonałego prawa. To znaczy, że możemy być zbawieni tylko przez proste zaufanie Chrystusowi jako Barankowi Bożemu. Wierząc w Niego, jesteśmy uwolnieni od powszechnej kary drugiej śmierci i mamy pewność, przed Bogiem, że zostaliśmy przyjęci w Nim.18 Nie ma innej drogi zbawienia, którą Bóg Duch Święty poświadcza jako odpowiednią dla ludzkich sumień.19 „I nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni”. Jego Słowo tak to wyraża: „Kogóż innego mam w niebie, jeśli nie ciebie? I na ziemi w nikim innym nie mam upodobania!”20 Ostatecznie to wspaniała osoba Pana Jezusa Chrystusa objawia się, dając życie i zbawienie. Natomiast system papieski zupełnie na odwrót. Obiecuje życie i zbawienie, a faktycznie daje niewolę rytuałów i niemoralność, a na końcu śmierć i potępienie.

Gdyby nie odzyskanie absolutnego autorytetu samej Biblii i Ewangelii łaski w zbawieniu w czasie reformacji XVI wieku, system papieski mógł wciąż być niezauważony. Duch Święty nadal przekonuje ludzi o ich grzechu przed Świętym Bogiem i daje im pokutę ku życiu w Chrystusie Jezusie pomimo tego, że system papieski jest tak często pokazywany w dzisiejszym świecie. „Tego wywyższył Bóg prawicą swoją jako Wodza i Zbawiciela, aby dać Izraelowi możność upamiętania się i odpuszczenia grzechów”.21

Richard Bennett – “Berean Beacon”
Strona: https://bereanbeacon.org
Autor udziela zgody do kopiowania tego artykułu tylko w całości bez żadnych zmian.
Udzielone jest również zezwolenie do umieszczenia tego artykułu w całości na stronach internetowych.